Stefan Niewitecki, który przyszedł na świat 17 sierpnia 1895 roku w Szubinie, to postać o wyjątkowym znaczeniu w historii Polski. Jako sierżant pilot Wojska Polskiego, zasłużył się swoim heroizmem i oddaniem dla ojczyzny.
Po latach służby, zmarł 25 maja 1967 roku w Szczecinie, pozostawiając po sobie trwały ślad w pamięci narodowej.
Wyróżniony Orderem Virtuti Militari, stanowi przykład odwagi i poświęcenia, które były charakterystyczne dla wielu żołnierzy w trudnych czasach.
Życiorys
Stefan Niewitecki, syn Józefa i Apolonii z domu Marten, był postacią o bogatej biografii. Po tym, jak wybuchła I wojna światowa, został powołany do służby wojskowej, wstępując do armii cesarstwa niemieckiego. Jego szkolenie lotnicze odbyło się w Grudziądzu oraz Poznaniu, a po jego ukończeniu rozpoczął walkę na froncie zachodnim.
3 maja 1918 roku, podczas jednego z lotów bojowych, Niewitecki został zestrzelony i wzięty do niewoli przez Brytyjczyków. Po uwolnieniu, zdecydował się wstąpić do armii Hallera, w której składzie powrócił do swojej ojczyzny, Polski. Zgłosił się do lotnictwa wojskowego, uzyskując przydział do 2. eskadry wywiadowczej. Brał aktywny udział w walkach podczas powstania wielkopolskiego, a po jego zakończeniu został wysłany na front w wojnie polsko-bolszewickiej.
W dniu 20 kwietnia 1920 roku, w trakcie lotu z ppor. obs. Janem Żardeckim, spotkał go kolejny incydent – został zestrzelony w pobliżu Żytomierza. Mimo trudnej sytuacji, udało im się zbiec z niewoli, a po kilku tygodniach powrócili do swojej jednostki. Stefan Niewitecki przeniósł się następnie do 14. eskadry wywiadowczej. 22 września 1920 roku, w załodze z pchor. obs. Mieczysławem Serdeckim, przeprowadzał rozpoznanie rejonu Szepietówki dla sztabu 13 Dywizji Piechoty 3 Armii.
W trakcie tej misji, na drodze Annopol-Ostróg, natknęli się na oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, które zaatakowali i rozproszyli. Pomimo zranienia pilota w rękę i 14-krotnego trafienia ich samolotu, zdołali powrócić na lotnisko w jednym kawałku. 10 listopada 1920 roku, Stefan Niewitecki został przeniesiony do rezerwy.
Po zakończeniu służby wojskowej osiedlił się w Bydgoszczy, gdzie prowadził własne przedsiębiorstwa, takie jak kręgielnia, firma przewozowa oraz restauracja. Był aktywnym członkiem społeczności lokalnej, pełniąc funkcje w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, a także w Stronnictwie Narodowym i Bractwie Kurkowym w Żninie.
Gdy wybuchła II wojna światowa, został zmobilizowany i czynnie uczestniczył w kampanii wrześniowej, a później w oddziałach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po wojnie, w 1946 roku, został zdemobilizowany i wrócił do Polski. Osiedlił się w Szczecinie, gdzie zmarł 25 maja 1967 roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Centralnym (kwatera 40A, rząd 7, grób 16).
Ordery i odznaczenia
Stefan Niewitecki, dzięki swoim wybitnym osiągnięciom w polskim lotnictwie, został uhonorowany licznymi odznaczeniami. Wśród jego wyróżnień znalazły się:
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 435,
- Polowa Odznaka Pilota nr 102 – otrzymana 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”.
Przypisy
- a b c Niewitecki Stefan sierż. pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 23.01.2020 r.]
- niebieskaeskadra.pl. [dostęp 23.01.2020 r.]
- Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 181.
- Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 245, 256.
- Tarkowski 1991 ↓, s. 106.
- Romeyko 1933 ↓, s. 142.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11.11.1928 r., s. 436.
- a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
Oceń: Stefan Niewitecki